De appel
Er was eens een appel. Hij viel niet ver van de boom, maar dat wist hij niet. Hij volgde zijn eigen weg en jaren later, tijdens de lockdown kerstmis, hoorde hij het verhaal over zijn opa-appel ...
Die opa was lang geleden heengegaan, zelf zijn verhaal vertellen kon niet meer. Bij normale kerstomstandigheden is het ook altijd te druk, kom je niet toe aan het vertellen van verhalen. Nu was er tijd voor elkaar, een glaasje wijn en geen gezellige kwetterende vrouwluuj.
Het verhaal gaat over mijn eigen opa, over de tijd waarin hij leefde en hoe onze kinderen zich niet kunnen voorstellen hoe het toen is geweest. Dat ze de derde familie in het dorp waren met een 'waterleiding' in huis d.m.v. een hydrofoorinstallatie. En dat was dan tweedehands, de huisarts in het dorp kreeg een nieuwe. Een beeld wat we in onze westerse wereld totaal niet meer kennen. In een notendop: Mijn opa werkte eerst in loondienst, echter nadat hij vals werd beschuldigd van een voorval heeft hij zelf ontslag genomen. Hij had slechts 5 gulden waarvan hij enkele gereedschappen kocht en is vervolgens als timmerman aan de slag gegaan. Het groeide uit tot een waar timmerbedrijf. Bepaalde machines, zoals de lintzaag, draaibank en de mechanische afzuiging maakte hij helemaal zelf. Een motor in drie fasen aansluiten was hem ook niet vreemd. Jaren later heeft zijn oudste zoon, mijn vader (oorspronkelijk bruggen ingenieur) het vakmanschap overgenomen en ben ik opgegroeid met de werkplaats aan huis. Wij mochten als kind vooral niet in de werkplaats komen, vanwege het gevaar. Dat was niks voor meisjes ... Achteraf was het beter geweest om ons onder begeleiding toe te laten, dan had ik vast en zeker voor houtbewerking gekozen. Het is een prachtig vak!
De overeenkomst met mijn opa (die appel, weet je nog) ligt hem in het feit dat ik ook in loondienst ben begonnen. Hier heb ik de nodige praktijkervaringen opgedaan. Toen nadien mijn eigen persoonlijke ontwikkeling stagneerde wist ik dat ik hier alleen zelf iets aan kon doen. Ontslag was het gevolg en met een lening op zak (wel meer dan 5 gulden) heb ik mijn apparatuur aangeschaft waarmee ik de kwaliteit kon waarborgen. Het leveren van kwaliteit zit onbetwist in mijn bloed, net zoals het beheersen van mijn vak.
Dit jaar zit ik in mijn vijfde ondernemersjaar, ben op mijn bek gegaan, opgestaan en weer verdergegaan. Die persoonlijk ontwikkeling is ten volle benut en zal nooit stoppen. Het heelal is mijn plafond (of ikzelf). Daar waar het eerst soms moeilijk was om beslissingen te nemen, kies ik alleen nog maar voor wat goed voelt. Uitdagingen ga ik graag aan, zowel fysiek als mentaal heb ik deze nodig. Op mijn 'bek' gaan zal niet meer zo snel gebeuren, de ervaringen van vorige jaren neem ik met mij mee, het heeft me immers gebracht waar ik nu sta.
Zo was het ook met mijn opa en mijn vader. Zij hebben altijd gekozen voor datgene wat hen gelukkig maakte, ik doe niet anders. Met mijn vrije dagen heb ik toch de camera weer in de handen gehad, het is zo belangrijk om de herinneringen op beeld terug te kunnen zien. Je vergeet anders hoe leuk het was. Ook vergeet je wellicht in de loop der jaren hoe lekker die taart eruit zag ... Zodra je de foto ziet, proef je hem als het ware weer! 
Lief mens, dankjewel voor het lezen van de eerste Blog in het nieuwe jaar. Hopelijk mag je veel mooie herinneringen maken, vergeet ze dan niet vast te leggen. Als ik je mag helpen jouw herinnering vast te leggen of je te helpen jouw bedrijf en/of producten online een flinke visuele boost te geven weet je mij te vinden. Just Google: De Fotovakvrouw
Let the image do the talking
