Volg je hart
"Volg je hart", het wordt zo vaak gezegd. Maar hoe doen we dit dan? Wat moet je dan voelen? Of is het een kwestie van weten?
Zo lang ik het me kan herinneren doe ik alles op gevoel. Mijn publiciteitsjaren (lees:puberteit) werden zeker beïnvloed door wat andere vonden, ik probeerde me aan te passen en erbij te horen. Dat was een zijweg die we allemaal wel eens hebben genomen lijkt mij. Mijn gevoel heeft mij twee kinderen gebracht, mijn gevoel bracht mijn partner en mij bij elkaar (hij was helemaal niet mijn tiep en ik niet de zijne😅). Mijn gevoel heeft mijn opleiding bepaald, want weten deed ik het niet.
Het enthousiaste gevoel wat de donkere kamer en het maken van foto's mij bracht heeft mijn richting bepaald. Weten deed ik het niet. Dat enthousiasme heeft mij ook in de moeilijke periodes erdoorheen geholpen. Mijn diverse werkplekken in loondienst in de fotografie waren zeker niet altijd leuk, maar dat is met geen enkele baan. Wel heb ik er een brede diverse vakkennis opgebouwd. Mijn gevoel dwong mij uit loondienst te stappen en een eigen bedrijf op te starten. Met alle goedbedoelde adviezen van anderen bleef ik mijn eigen gevoel volgen. Toch wel een verschilletje met die publiciteitsjaren. Dat gevoel met een scheut eigenwijsheid heeft me gebracht waar ik nu sta. Helemaal voorzien van alle twijfels, angsten, fouten en doorzettingsvermogen.
Mijn kinderen volgen nu beroepsonderwijs, en waar de één volledig zijn gevoel volgt, heeft de ander van alle kanten hulp nodig gehad. Dankzij mijn gevoel is ze gestopt met de opleiding waar totaal geen enthousiasme uit voortkwam en gestart met een opleiding die voor haar lijkt te zijn gemaakt. Ze komt zelfs na een lange dag thuis met enthousiaste verhalen. Voor mij staat gevoel gelijk aan ingevingen: een gedachte die ineens 'plopt' die je niet had kunnen bedenken, maar gewoon een goed idee blijkt te zijn. Zo is het hier ook gegaan. En zo gaat dat met opdrachten.
Wanneer ik in een opdracht duik, nog voordat ik mijn camera vast heb, ga ik voelen en ingevingen volgen. Dit proces gaat door totdat de laatste foto is gemaakt. Tijdens het fotograferen kunnen de omstandigheden zomaar anders zijn en pas ik ter plekke aan wat de ingeving mij vertelt.
Natuurlijk gebruik ik ook de ratio. Wanneer ik inga op alle ingevingen zou het soms heel fout kunnen aflopen ... 😉. Een mooie balans tussen de twee is naar mijn inzicht ideaal. We moeten ook de communicatie in deze niet opzij schuiven. Mijn ingevingen overleg ik met de opdrachtgever, ik kan niet zomaar doen wat ik wil. In de meeste gevallen is dat echter wel oké en vertrouwen ze volledig op mijn kennis en kunde.
Overigens ben ik ook blij dat ik op bepaalde momenten niet naar mijn gevoel heb geluisterd, dan had ik mijn bedrijf niet gehad. Maar dat gevoel was gebaseerd op angst. Wat als het niet lukt? De ingevingen waar ik dus wél naar luister zijn gebaseerd op enthousiasme. Ik kan het niet weten, het is een kriebelend gevoel van binnen waar ik intens blij van word. Inmiddels is dit een gewoonte en gebeurt het vanzelf. Ik wéét dat het goed is.
Wat ik je wil meegeven met deze blog is mijn ervaring dat je er goed aan doet om jezelf te trainen in het volgen van het gevoel wat jou blij maakt bij het maken van een keuze. [Laten we overigens voedsel buiten beschouwing laten, want soms word ik blij van een zak chips en een glas wijn, maar is dat niet de juiste keuze]. Zorg ervoor dat JIJ happy bent met wat je doet en dat je happy bent met wat je voor anderen betekent. Ik wens je vanuit mijn ❤️ een fijn leven.
<< terug naar alle blogberichten